ஒதுக்கப்பட்ட கல்..பாகம் -7
திரும்பி படுத்துக்கொண்ட கணவனின் செயல் புரியவைத்தது, அவனுக்கு இதிலேதும் அறிந்துகொள்ள கூட விருப்பமேயில்லை என்று..
தானும் இனி அதுபற்றி ஏதும் பகிர்ந்துகொள்வதில்லை என தீர்மானித்தாள் மலர்..அதுவும் அவனுக்கு தொந்தரவாக இருக்கக்கூடாது என்று மட்டுமே.
மறுநாள் காலையிலேயே நளினாவிடமிருந்து அழைப்பு..
தான் அருகிலுள்ள காவல் நிலையத்துக்கு செல்வதாகவும், தேவைப்பட்டால் அங்கு வந்து சந்திக்குமாறும்...விவரம் கேட்பதற்குள் வைத்துவிட்டார்.
காவல் நிலையத்துக்கு செல்வது மலருக்கு புதிதில்லை என்றாலும், இதுவரை துறை அதிகாரிகளை சந்திப்பதற்காகவோ,
ஏதாவது முக்கிய கேஸ் சம்பந்தப்பட்ட பேட்டிக்காக மட்டுமே சென்றிருக்கிறாள்...
இப்போது முதல் முறையாக ஒரு பாலியல் தொழிலாளி விஷயமாக செல்வது பற்றி...?...
யோசிக்கிறாள்.. தன் மனதில் எந்த கபடமோ, கசடோ இல்லையென்றாலும், உலகத்துக்கு புரிய வைப்பது அவ்வளவு
எளிதல்லவே...என்ன விஷயமோ, எத்தனை பெண்களோ?.. அதை பற்றி அவளால் கற்பனை பண்ணக்கூட சங்கடமாயிருந்தது..
நேராக அலுவல் சென்று சுதிரிடம் சொல்லிவிட்டு அழைத்துச்செல்லலாம் என நினைத்து விரைந்தாள்...
ஆனால் முதலாளியிடம் வசமாக மாட்டிக்கொண்டாள்... வேறு வழியின்றி இத்தகவலையும் சுதிரை அழைத்து செல்ல அனுமதியும் கோர
வேண்டியிருந்தது...
" அடடே.. அப்ப நானும் வரலாம் போல.."
கிண்டலடித்தார், தன் சுயரூபத்தை காவிப்பற்கள் மூலமாய் அகோரமாய்..காண்பித்து..
மலரிடம் இருந்து பதிலேதும் இல்லாததால்,
" நல்ல செய்தி.. விட்டுடாதே.. முடிந்தால் அந்த பெண்களையும் படம் பிடித்து, அழகிகள் கைது என்றோ, பட்டப்பகலில், ராணிகள் கைது என்றோ கொட்ட எழுத்தில்
வருமாறு தயார் செய் .. நான் வந்து பார்க்கிறேன்..."
அழுகின முட்டைகளை எடுத்து அவர் மேல் அபிஷேகம் பண்ணுவதாய் ஒரு நிமிடம் கற்பனை பண்ணினாள் மலர்.
தன்னை மீறி சிரிப்பும் வந்தது அவர் முகத்தில் முட்டை வடிவதை பார்த்து...
" என்ன நான் சொன்னது சிரிப்பாயிருக்கா..?.. ம். அப்படித்தான் இந்த வேலைக்கு எதையுமே எளிதாக எடுத்துக்கொள்ளும்
பக்குவம் தேவை... அது உனக்கு வந்துவிட்டதே.." என்றார் ஏதோ அவார்ட் கொடுப்பது போல..
" அட கிறுக்கு முதலாளியே, உன் வீட்டு பெண்களை அப்படி படம் எடுத்து போட்டால் நீ எளிதாக எடுத்துக்கொள்வியோ என்னமோ"
என எண்ணிவிட்டு, இன்னும் கொஞ்ச நேரம் அவர் அருகில் இருந்தால் தனக்கு வருகிற கோபத்தில் எதுவும் நடந்திடுமோ என அஞ்சி,
மேஜையில் உள்ள தாள்கள் சிலவற்றை எடுத்துக்கொண்டு காப்பி எடுக்க சென்றாள் அடுத்த அறைக்கு..
சுதிரிடம் , சிக்கிரம் கிளம்பு என கண்ஜாடை காண்பித்துவிட்டு , தப்பித்ததுபோல் வெளியேறினாள் அலுவலிலிருந்து..
------------------------------
---------------------------------------------------------
அந்த ஜன நெருக்கடியான சந்து பொந்துகளில் நுழைந்து காவல் நிலையத்தை அடைவதற்குள் போதும் போதுமென்றாகிவிட்டது...
வெளியிலேயே நின்று கொண்டு நளினாவுக்கு தொலைபேசினாள்..
மணி ஒலித்ததே தவிர எடுத்த பாடில்லை..
சரி உள்ளே சென்று பார்ப்போம் என்று மெதுவாக சென்றவளை, தடுத்து கைநீட்டினார் வாயிலில் நின்ற காவலர்..
வணக்கம் சொல்லிவிட்டு, கழுத்தில் தொங்கவிட்டிருந்த பிரஸ் என்ற அடையாள அட்டையினை காண்பித்தாள்..
காத்திருக்க சொல்லிவிட்டு அனுமதி வாங்கி வர செல்வதுபோல் சென்றார் ..அவர் போகிற போக்கிலேயே தெரிந்தது அனுமதி கிடைக்காதென்று..
திரும்பி வந்து இப்போது போக முடியாது எனவும், உள்ளே இருப்பவர் புதிதாக மாற்றலாகி வந்திருக்கும் உயர் அதிகாரி
எனவும் மறுத்துவிட, அந்த அதிகாரியையாவது தான் நேரில் காண மீண்டும் அனுமதி கோரினாள் மலர்.
அதை அவர் காதில் போட்டுக்கொண்டதாகவே தெரியவில்லை.. அவரும் ஏதோ அவசரத்திலோ பயத்திலோ இருந்தார்..
வேப்ப மரத்தடியில் நின்றவள் , எரிச்சலோடு , சரி எதற்கும் தன் முதலாளிக்கு தொலைபேசிடலாம் என எண்ணியவாறு, எண்களை அழுத்தியவள்,
க்ரீச்ச்ச்ச்ச்ச்ச்ச்ச்ச்ச்ச்ச்................ என்ற சத்தம் கேட்டு திரும்பி பார்த்தாள் ..
புது மாடல் ஹோண்டா காரும் அதிலிருந்து வக்கீல் ஒருவரும் கூட இருவரும் இறங்கி வந்தார்கள்...
வந்ததும் காவலர் அவரை ஏதும் கேட்காமல் உள்ளே விட்டார்.
அடுத்த சில நொடிகளில், ஒரு மோட்டார் பைக்கும் அதிலிருந்து கேமரா சகிதமாக இருவர் வந்தனர்..
மோட்டார் பைக்கை நிப்பாட்டு முன்னரே பின்னால் அமர்ந்திருந்தவர் குதித்து கேமராவை அவசரமாக சரிசெய்துகொண்டு ஓடி வந்தார்..
வந்ததுமே காவலர் கையில் ஏதோ திணித்தார்... கூர்ந்து கவனிப்பதற்குள், அவரும் உள்ளே நுழைந்தார்...
அதற்குள் உள்ளே பலத்த சத்தம் கேட்டது... சில மெல்லிய அழுகுரல்கள்..
நளினாவின் சத்தம் இப்போது ஓங்கி ஒலித்தது... பக்கவாட்டில் போய் மலர் ஜன்னல் வழியாக எட்டிப்பார்த்தாள்,
காவலரின் " அங்கெல்லாம் போகாதீங்கம்மா " என்ற சத்தத்தையும் மீறி...
உள்ளே இருந்து இன்னொரு காவலர் வந்து வெளியே இருந்தவரிடம் ஒதுங்கிபோய் ஏதோ பேசி தாள்கள் கொடுக்க, அந்த சில நேர
இடைவெளியை பயன்படுத்திக்கொண்டு, சட்டென்று உள்ளே நுழைந்தாள் மலர்...
அங்கே நளினா, போட்டோகிராபரோடு மல்லுக்கட்டிக்கொண்டிருந்தாள்....யாரையும் போட்டோ எடுக்கக்கூடாது என..
வக்கீல் தலமைக்காவலரோடு பேசிக்கொண்டிருந்தார்.. 4 பெண்கள்.. அதில் ஒருவரை ஏற்கனவே நளினா வீட்டில் சந்தித்தவள்தான்.
எல்லாம் 16-18 வயதுக்குள்ளான சிறுமிகளாய்த்தான் இருக்கணும்...
நளினா மிகுந்த வருத்ததோடு அழுதாள்..
" பாரும்மா மலர், கைத்தொழில் கற்றுத்தரும் கல்லூரிக்கு சென்ற இப்பெண்களை பிடித்துகொண்டு வந்துள்ளார்கள்..யாரோ வேண்டாதவனின் வேலை... இப்படி வேறு தொந்தரவு பண்றாங்களே.."
தலைமைக்கவலரிடம் சென்று மலர் தன்னை அறிமுகப்படுத்திக்கொண்டு , அவர் சம்மதம் சொல்லுமுன்னே, அந்த போட்டோ கிராபரிடம் சென்று
சத்தம் போட்டாள்.. விபரம் கேட்டாள்.. எந்த பிரஸ், யார் நடத்துகிறார்கள், தகவல் கொடுத்தது யார் என பலவும்...
" உண்மை" என்கிற பத்திரிக்கையில் இருந்து வருவதாக, சொன்னதும், வெகுண்டு எழுந்தாள்.. நேற்று முளைத்த பத்திரிக்கைக்கு எல்லாம் யார்
அனுமதி கொடுப்பது...
தன் இரு கைகளையும் அப்பெண்கள் முன்னால் விரித்து இனி ஏதும் படம் எடுக்கக்கூடாது, மீறி எடுத்தால் தான் மேற்கொண்டு நடவடிக்கை எடுக்க வேண்டிவரும்
என எச்சரித்தாள்.
" உங்களுக்கென்ன வந்தது.. என்ன வேணுமோ வாங்கிட்டு போங்கம்மா.. எங்க பத்திரிக்கையை நடத்துவது யார்னு தெரியுமுல்ல.?" என கொஞ்சம் அலட்சியமாக மிரட்டி பார்த்தான் பெண்தானே என்று..
அதற்குள் சுதிர் வந்து தடுத்து தன் முதலாளியின் பலத்தையும் , தங்கள் பத்திரிக்கையின் பிரபலத்தையும், ஆளும் கட்சியில் முதலாளிக்கு இருக்கும் அதிகாரத்தையும் கொஞ்சம் கோபத்தோடு தெரிவித்தான்..
"எனக்கு தெரிந்த பிரமுகர்கள் யாரும் இன்று ஊரில் இல்லம்மா.. இப்படி நடக்கும்னு தெரியாதே...என்னை வேணா இவனுங்க படம் பிடிச்சுக்கட்டும்..
இந்த பிஞ்சுகளை படம் பிடிக்க அனுமதிக்கவே மட்டேன்.. அதுக பாட்டுக்கு ஒழுங்கா காலேஜுக்கு போனதுக..."
அரற்றிக்கொண்டேயிருந்தாள் நளினா...
தலைமைக்கவலரிடம் மலர் வேகமாய் பேசவும், ... அவர் அவர்களை கைது செய்த ஏட்டிடம் கத்தினார்..மேலும் இதுக்கு ஒத்தூதிய காவலரையும் கண்டித்தார்..
"என்னிடம் கேட்காமல் எந்த பத்திரிக்கைக்கும் செய்தி தராதீர்கள்... டிபார்ட்மெண்ட்டுக்கே உங்களால் கெட்ட பேர் வருதே "என வருத்தப்பட்டார்..
இனிமேல் இதுபோன்ற சில்லரைத்தனமாக நடக்கக்கூடாது எனவும் கண்டித்தார்...
வக்கீல் ஒருவழியாக அவர்களை பிரச்னையின்றி மீட்டதும், வெளியே வந்த நளினா , வக்கீலிடம் விடைபெற்றுக்கொண்டு அவளுடைய டாடா சுமோவில் ஏறப்போனவள்
மலரையும் தன்கூடவே வரச்சொன்னாள்... அந்த பெண்கள் தலையை துப்பட்டாவால் மறைத்துக்கொண்டு காரில் ஏற முயற்சிக்க, மீண்டும் பிளாஷ் அடித்தது கேமராவில்.
சுதிருக்கு இப்போது பயங்கர கோபம் வந்தது... " ரஸ்கல்" என கத்திக்கொண்டே ,கையையும் உயர்த்திக்கொண்டே அவனை குத்துவது போல வேகமாய் போனான்..
அதற்குள் பக்கத்தில் இருந்தவன் கேமராவை அவனிடமிருந்து பிடுங்கி சுதிரிடம் தந்துவிட அதை வாங்கி மட மடவென்று அழித்தான்
பின் எச்சரிக்கையும் விடுத்து வந்தான்.,. நா கூசும் வார்த்தைகளையும் சொல்லிவிட்டு..
மலருக்கே கூச்சமாய் இருந்தது.. " சுதிர் நீ எப்படி இப்படி பேசுற.. நான் பார்த்ததேயில்லை உன்னை இப்படி கோபப்பட்டு..?"
" எனக்கும் பழக்கமில்லை மலர்.. ஆனா இவனுங்க மாதிரி ஆளுங்க கிட்ட இப்படி பேசினாத்தான் அடங்குவாங்க..என்ன தைரியம் இருந்தா இவ்வளவு
சொல்லியும் படம் எடுப்பாங்க.. இதெல்லாம் ஒரு பொழப்பா,?.. சே..அக்கா தங்கச்சிய பார்த்ததேயில்லையா இந்த பசங்க.. ?.மனிதாபிமானமே கிடையாதா?... " என
நிஜமாகவே அப்பெண்களுக்காக அவன் வருந்தியபோது அவன் மேல் மலருக்கு அதிக மதிப்பு உண்டாயிற்று...
நால்வரில் 3 பேர் பேரழகிகள்.. ஒருத்தி மட்டுமே சுமார்..
ஒருத்தருக்கொருத்தர் கூட முகம் பார்த்து பேசாமல், நிலத்தையே பார்த்துக்கொண்டிருந்தார்கள்.. முடிந்தவரை நளினாவின் பின் மறைய எத்தனித்தார்கள்...
" சுதிர், இருந்தாலும் அடிக்கும் அளவிற்கு தைரியம் இருக்கா என்ன உனக்கு..?"
" ஏன் இல்லாமல் .. நான் கராத்தேல்லாம் கற்றுதான் வைத்திருக்கிறேன்.. கொஞ்சம் பாக்ஸிங்கும்.கூட..ஆனா இதுக்கு தேவைப்படும்னு நினைக்கல மலர்.."
நளினா மட்டுமின்றி அந்தப்பெண்களும் மிகுந்த நன்றியுணர்வோடு கைகூப்பினார்கள்..கண்ணீரோடு..அப்போதும்கூட ஏறெடுத்து பார்க்கவில்லை மூவரும்..
அதிலிருந்தே நளினாவின் வளர்ப்பையும், பாதுகாப்பையும் புரிந்துகொள்ள முடிந்தது மலரால்...
சுதிர் , அதை ஏதும் எதிர்பார்க்காதவனாய் ,எதையும் பெரிது படுத்தாது ,
" அடுத்தமுறை கவனமா இருங்க . கைது பண்ணினால் , கொஞ்சம் எதிர்ப்பு காட்ட பழகுங்க.. கத்தி கூச்சலிடுங்க பொது இடம் என்றால்..நீங்கதான் தப்பு பண்ணலையே.. அப்புரம் ஏன் பயப்படணும்?. "
என யாருடைய முகத்தையும் பார்க்காது பொதுவாக சொல்லிவிட்டு,
சுதிர் சென்று காரில் உட்கார்ந்து கொள்ள , பின்தொடர்ந்த மலர்..நளினாவின் காரிலேயே ஏறிக்கொண்டாள்..
" வீட்டு வேலைக்கென சொல்லி அழைத்துவரப்பட்ட பிள்ளைகள்மா இந்தப்பெண்கள்.. தவறான பாதையில் தள்ளப்பட முயல,
அவர்களை நான் காப்பாற்றி , வீட்டிலிருந்தே படித்து +2 பாஸ் பண்ணிவிட்டு பின் தொழில் ஏதாவது கற்றுக்கொள்ள கல்லூரியில் சேர்த்து படிக்க வைக்கிறேன் .
ம். இன்னும் இப்படி எத்தனை பெண்களோ , எங்கே மாட்டினார்களோ , யார் கண்டா .ம்..?" என பெருமூச்சு விட்டாள் நளினா..
பயணத்தின் இடையிலேயே கல்லூரிக்கு சென்று முதல்வரையும் சந்தித்து ,இனி அவர்களுக்கு மிகுந்த பாதுகாப்பு தருமாறும் கேட்டுக்கொண்டு அப்பெண்களை கல்லூரியிலேயே இறக்கியும் விட்டார்.
அவர்கள் போவதையே பார்த்துக்கொண்டிருந்த சுதிர், வைத்த கண் வாங்காமல் நீல நிற சுடிதார் போட்ட பெண்ணை மட்டும் சந்தேக கண்ணோடு பார்த்துக்கொண்டிருந்தான்..
அதை கவனித்த மலர், சைகையாலயே " என்ன " என கேட்டாள்...
" ஒண்ணுமில்லை... "
" ஹேய்..... என்ன விஷய்ம?. " என கிண்டலடித்தாள் மெதுவாக...
" அட.. அவளைப்பார்த்தால் என் சித்தி பெண்ணின் ஜாடை இருக்குது...அதான் சொல்வேனுல்ல பெங்களூர் தங்கை பற்றி..அவளை மாதிரியே இருக்கிராள்..."
" ம். அதானே பார்த்தேன்..." மெலிதாக புன்னகைத்தாள் மலர்.
மலருடன் மட்டும் பயணத்தை தொடர்ந்தாள்.நளினா...அவள் காரில்...
அப்போதுதான் ஒரு உண்மையையும் மலரிடம் தயங்கியபடியே சொன்னாள்...
"இந்த நால்வரில் ஒருத்திக்கு குழந்தை உண்டு என உனக்குத்தான் தெரியுமே.மா ....வீட்டிலேயே சந்தித்துள்ளாய்..
ஆனா மற்ற மூவரும் நான் நடத்தும் அனாதைக்குழந்தைகள் காப்பகத்தில் தங்கியிருந்து வேலையோடு, படிக்கவும் அனுப்புகிறேன்...
இந்த மூவரில் ஒருத்தி மிக கொடுத்து வைத்தவள்..தெரியுமா...?"என சொல்லிவிட்டு மலரைப்பார்த்து புன்னகைத்தாள்..
" என்ன சொல்றீங்க.. எனக்கொண்ணும் பு..ரி..ய...லை..யே.." என புருவத்தை சுருக்கிக்கொண்டு ஆச்சர்யமாக கவனித்தாள் நளினாவின் கண்களில் உள்ள மகிழ்ச்சியை..
" புரியலையா....? " சரி சொல்றேன்....முதலில் ஏதாவது நல்ல உணவு விடுதிக்கு சென்று கொஞ்சமாய் சாப்பிடலாம் .. இன்று என் செலவு ..மறுக்கக்கூடாது தயவுசெய்து "என சொல்லிவிட்டு, அருகில் இருந்த அன்னபூர்ணா வுக்கு
சென்று அனைவருக்கும் தேவையானதை ஆர்டர் பண்ணிவிட்டு மலரிடம் மட்டும் மெதுவாக பேச ஆரம்பித்தாள்...மீண்டும் மலர்ச்சியோடு..
அவள் சொல்ல ஆரம்பித்ததும் , ஒவ்வொருமுறையும் நிமிர்ந்து உட்கார்ந்தாள் மலர்..மிக ஆச்சர்யத்துடனும், மகிழ்ச்சியுடனும்..நம்பமுடியாதவளாய்...
ஒதுக்கப்பட்ட கல் - பாகம் 6 போன் வந்ததும் முகத்தில் தாங்க முடியாத மலர்ச்சி நளினிக்கு...
அருமை மகனிடம் தொலை பேசும்போது பூரிப்படைகிறாள்...
கண்ணே, என்றும் செல்லம், என்றும், தங்கம் என மட்டுமே காதில் ஒலிக்கிறது...
தேக்கி வைத்த பாசமனைத்தும் விடுபட்ட வெள்ளமாய் பாய்கிறது, சுற்றம் பற்றி ஏதுவும் நினைப்பின்றி...
மலர் கையிலுள்ள கடிகாரத்தை பார்த்து நேரமாகிக்கொண்டிருப்பதை உணர்கிறாள்...
நளினி தொலைபேசி முடித்ததும், இருவருமாய் கிளம்பும்போதே காரில் மகனைப்பற்றிய விவரங்களை மிக பெருமையோடு
சொல்லிக்கொண்டே வந்ததில் தூரம் போனதே தெரியவில்லை...
பிள்ளையார் கோயில் நிறுத்தம் வந்ததும்தான் உரைக்கிறது...
" இங்கேயே நிப்பாட்டுங்கள்..மா.. என் வீட்டுக்கு நேர் பேரூந்து நிற்கும்... எளிதாய் சென்றுவிடுவேன்..நீங்கள் தொடருங்கள்..பயணத்தை இந்த வழியில்..."
" இல்லையம்மா, இருட்டப்போகின்றது வீட்டிலேயே விடுகிறேன்.. சிரமமொன்றுமில்லை .."
" நான் தினமும் வீடு திரும்பும் வேளைதான் .. எனக்கு பழக்கமான இடம்தான் கவலை வேண்டாம் மா." என மென்மையாக
மறுத்து விடைபெற்றுவிட்டு, பையினுள் காசு எடுக்க நினைத்தவளின் பார்வையில் அகப்பட்டது மொபைல்...
அட , என்ன இது ஒரு போன், எஸ்.எம்.எஸ் கூட வரலியேன்னு பார்த்தா சார்ஜ் இல்லையா, இல்லை அணைக்கப்பட்டிருந்ததா?..
ஆன் செய்து பார்த்தால், 3 மிஸ்ட் கால் கணவரிடமிருந்து...
உடனே தொடர்பு கொண்டாள்.. ரிங் போகுது ஆனா பதிலில்லை...
பரக்க பரக்க ஆட்டோ பிடித்தே வீடு வந்து சேர்ந்தாள்...பஸ்ஸுக்கு கூட காத்திராமல்..
திறந்தே இருந்த வீட்டில் பக்கவாட்டு பால்கனியில் அம்மா நின்றுகொண்டிருந்தாள்..
இவர் ஏன் இங்கே?.. யோசித்தவளாய், செருப்பைக்கூட அவசரமாய் கழற்றிவிட்டு, சோபாவில் கைப்பையை வீசிவிட்டு
" அம்மா, எப்ப வந்தே..?" என்றாள் பின்பக்கமாய்..
" என்னம்மா , எங்கே இருக்கே, என்ன ஆச்சுன்னு ஒரு தகவல் சொல்லக்கூடாதா..?"
" ஏன்மா என்னாச்சு..?.. அப்பாக்கு ஒண்ணுமில்லையே?.. " பதறுகிறாள்..
" இல்லம்மா உன்னைப்பத்தித்தான் மாப்பிள்ளை கவலைப்பட்டுக்கொண்டிருந்தார்...
போ உள்ளே போய் அவரை சமாதானப்படுத்து.."
" சரி நீ ஏன் வந்தே அத சொல்லும்மா..?"
" உன்னை தொலைபேசியில் அடைய முடியாமல், என்னிடம் வருந்தினார்... தம்பி வேற பெங்களூர் போயிருக்கானா, அதான் நான் வந்தேன்.."
" ச்.. ச்.. என்னம்மா.. அதுக்கு ஏன் நீ வரணும், அப்பாவை அந்த நிலைமையில் விட்டுட்டு?..என் மொபைல் ஆஃப் ஆயிருந்தது... அதுவும் மதியம் பேசினப்புரம்தான்..."
எரிச்சலாய் வந்தது மலருக்கு... சின்ன விஷயத்துக்கு போய் பெற்றோரை தொந்தரவு படுத்தியுள்ளாரே...
"ஏன்மா, காமக்கதை ஏதும் எழுதறியா என்ன நீ..?"
அதிர்ச்சியாக இருந்தது மலருக்கு....
" என்னம்மா சொல்ற..?.. யார் சொன்னா?. உனக்கு...?.. " கோபமே வந்தது இப்போது...
" எழுதலைன்னா சரி விடு...கேக்கல மா.."
" அம்மா, என்ன சொன்னார் இவர்... சொல்லு..?"
" விடும்மா.. போய் முகம் அலம்பிட்டு வரியா?.. வத்தகுழம்பு கொண்டு வந்தேன்... பொரிச்ச வடாம், அப்பளம் போட்டு சாப்பிடு..."
"அம்மா. பேச்சை மாத்தாதே.. சொல்லு என்ன சொல்லி இங்க வரவழைச்சார் உன்னை?.."
" ஏம்மா ஒண்ணும் இல்லாத விஷயத்தை பெரிது படுத்தற?.. நான் ஒரு முட்டாள்.. வந்ததும் வராததுமாய் இத போய் கேப்பேனா..உன்னிடம்.?"
நேரே கணவர் அறைக்குள் சென்றாள்...
" என் தொலைபேசி ஆஃப் செய்யப்பட்டிருந்தது .. நான் கவனிக்கலை.. ஆனால் மதியம் பேசிட்டுதானே வைத்தேன்.. சொல்லிட்டு தானே சென்றேன்..?"
" அது ஆஃப் னு யாருக்கு தெரியும்?."
" சரி அதுக்காக அம்மாகிட்ட நான் காமக்கதை எழுதுறேன்ன்னு சொன்னீங்களா?.. அப்பா முடியாம இருக்கார்னு தெரிஞ்சும் வர வெச்சீங்களா?"
" நான் உன் தம்பிகிட்ட பேச தான் போன் போட்டேன்..அவங்க பயந்து வந்துட்டாங்க.."
" ஓஹோ.. பதறுகிற அளவுக்கு பேசிருக்கீங்க... காமக்கதை எழுதுறேன்னு வேற பொய்...என்னை தண்டிக்க என்னுடைய வீக்நெஸ்ஸை பயன்படுத்துறீங்க..
அப்படித்தானே?..."
" சரி வந்ததும் வராததுமாய் ஏன் பிரச்னை பண்ற...பசிக்குது சாப்பாடு போடு.."
" பிரச்னை நாண் பண்றேனா?.. ஓஹ்.. சரி... நான் கிளம்புறேன் அம்மா கூட.. " என தனக்கு தேவையான பொருட்களை எடுத்து வைத்தாள் பையில்.
" ஏய் என்ன பண்ற.. சின்ன விஷயத்தை பெரிசு பண்ற நீ... அப்புரம் வருந்துவ..."
" ஹ.. ஒண்ணும் இல்லாததுக்கு என் பெற்றோருக்கு போன் பண்ணி அவர்களை வயதான காலத்தில் கலங்கடிப்பது உங்களுக்கு சின்ன விஷயம்னா,
இனி அந்த பயமே தேவையில்லை உங்களுக்கு... அவர்களை நான் பாத்துக்குறேன்.."
வெளியில் இருந்து இதையெல்லாம் கேட்டும் தான் தான் தப்பு செய்துவிட்டோமோ என வருந்திக்கொண்டிருந்தார் அம்மா..
கதவை திறந்து வெளியில் வந்த மருமகனிடம்,
" நீங்க வாங்க சாப்பிட... மலர் கொஞ்சம் நேரம் ஆனா சரியாயிடுவா மாப்பிள்ளை . அவ கோபமும் , குணமும் தெரிஞ்சதுதானே?.." என்றார் அன்போடு, அத்தனையையும் அடக்கிக்கொண்டு..விட்டுக்கொடுக்காமல்..
தலையிட விரும்பாமலும்...
அவர் சாப்பிட உட்கார்ந்ததும், மலர் வந்தாள் பையை சோஃபாவில் வைத்து விட்டு தட்டு எடுத்து வந்து தனக்கும் போட்டுக்கொண்டு சோஃபாவிலேயே தட்டோடு அமர்ந்தாள்,
கணவர் அருகில் அமர்ந்து சாப்பிட பிடிக்காதவளாய் , கோபத்தோடு...
" என்னம்மா பழக்கம் இது.. அப்பாக்கு இது பிடிக்காதே... ஒருநாளூம் நம் வீட்டில் இப்படி உட்காரமாட்டியே.?"
" ஆமாம்மா.. அப்பாவுக்கு பிடிக்காது, அண்ணா, தம்பிக்கு பிடிக்காது, கணவனுக்கு பிடிக்காதுன்னு காலம் காலமாய் அவர்களுக்கு பிடித்ததை மட்டுமே செய்யும் அடிமைகள் நாம்."
" அதுக்கு சொல்லல மா.. நல்ல பழக்கமும் இல்லையே.."சரி கொஞ்சம் பொறியல் வெச்சுக்கோ.." இனி அவளீடம் இப்ப எதும் பேசக்கூடாது என எண்ணிணார்.
சாப்பிட்டு முடித்ததும்,
" நான் ஆட்டோ பிடிச்சு விட்டால் போய்க்குவேன் மா..நீ வரவேண்டாம்.."
" இல்ல, நீ தனியா போகவேண்டாம் ராத்திரியில்... நான் 1 வாரம் அங்கதான் இருப்பேன்... என் வேலைக்கும் அது பக்கம்தான்.. அப்பாவையும் பார்த்த மாதிரி இருக்கும். நிம்மதி தேவை எனக்கு.."
" நான் போய் அத்தையை டிராப் பண்றேன்..." மெதுவாக சொன்னான்..
"ஒண்ணும் தேவையில்லை.. இன்னும் அப்பாவையும் குழப்பவா அங்கு போய்... காமக்கதை எழுதுறேனா?:" நேராக கண்கள் பார்த்து கேட்டாள்..
நல்ல கோபம் இருக்கு என புரிந்தவன் தன் அவசர புத்தியால் ஏற்பட்ட தப்பை புரிந்தான்...
இருப்பினும் மாமியார் முன், மன்னிப்பு கோர ஈகோ தடுக்குது...பிடிவாதக்காரி, இதுக்கு மேலேயும் வெடித்தாலும் வெடிப்பாள்...
காரை எடுக்க அவன் கீழே சென்றபோது அம்மாவும், மலரிடம் எடுத்து சொன்னார்,
" சரி கோபத்துல சொல்றதையெல்லாம் மனசுல வெச்சுகிட்டா குடும்பம் எப்படி நடத்த முடியும்..? ஆணுக்கு எப்பவும் அவசர புத்தில ஒண்ணு கெடக்க ஒண்ணு சொல்வாங்கதான்..
வாய்ல இருந்து வாரது தானே தவிர, உள்ளத்துல இருந்து வாரது இல்லயேம்மா.. பொறுத்து போம்மா..."
" அம்மா , இது உன்னோட காலம் மாதிரி இல்லம்மா.. எது சொன்னாலும் அடங்கி ஒடுங்கி போறதுக்கு... நாங்களும் 4 எடத்துக்கு போறோம்...
4 மனுஷாளை சந்திக்கிறோம்... எங்களுக்கும் எரிச்சல், கோபம் எல்லாம் வருது... அதுக்காக நாங்களும் எங்க கோபத்தை வார்த்தையில் காட்டினா?."
"ம் . இன்னும் கோபம் தீரல போல... " மனசுக்குள் நினைத்தவள் சரி கொஞ்ச நேரம் போகட்டும் என பேச்சை திசை திருப்பி,
தம்பிக்கு வரன் வீட்டார் வருவதை பற்றி சொன்னாள்...மலரும் மகிழ்ச்சியோடு கேட்டுக்கொண்டாள்...
காரிலேயும் மருமகனிடம் அதை பகிர்ந்து கொண்டு அவர் அபிப்ராயத்தையும் கேட்டார் அம்மா...
அவரும் மிக உற்சாகமாய் கலந்துகொள்ளவே, மலருக்கு என்னவோ போலிருந்தது...யோசிப்போடு ஜன்னலுக்கு வெளியே பார்த்துக்கொண்டே வந்தாள்..
வீடு வந்ததும், அம்மா இறங்கிவிட்டு, கதவை அடைத்தவளாய், கார் ஜன்னல் வழியே,
" சரி இன்னிக்கு நீ வீட்டுக்கு போ.. நாளைக்கு பேசிக்கொள்ளலாம்.. அப்பாவுக்கு இப்படி நீ தனியா வருவது பிடிக்காது.." என்றார்..
கொஞ்சம் ஏமாற்றமாய் இருந்தது மலருக்கு.. அதற்கும் மீறி அவளால் ஒன்றும் சொல்ல முடியவில்லை..பேச வாயெடுத்தவளை, கையால் அழுத்தி பிடித்து தடுத்து,
" சொல்றேன்ல மா.." என்று கண்ணாலேயே அதட்டினார் அம்மா...
" சரி நீங்க கிளம்புங்க மாப்பிள்ளை " என்று சிரித்தபடி வழியனுப்பினாள்..
வீடு வந்தும் எதுவும் பேசவில்லை..மலர்.. மிக அசதியில் உடுப்பு மாத்திக்கொண்டு படுக்க சென்றுவிட்டாள்..
எல்லா விளக்கையும் அணைத்துவிட்டு ,மெதுவாக பூனை போல வந்தவன், சமாதானப்படுத்தும் விதமாய்,
கட்டிலில் உட்கார்ந்து கொண்டே, " காலை பிடித்து விடவா, ரொம்ப அலைச்சலா?.."
என்றதும் உதறிவிட்டாள்.. " நீங்க எப்படி என் அம்மாகிட்ட " என்று பேச வந்தவளின் வாயை பொத்தினான்...
" கோடி மன்னிப்புகள்.. என்னென்ன தண்டனை கொடுக்கப்போறியோ கொடுக்கலாம் .. ஆனா அதுக்கு முன்னால " என்றவன்,
கால் பிடிக்கத்தொடங்கியதும், எப்போதும் அவனின் ஊடலை ரசிப்பவளால் இன்று , பாலியல் தொழிலாளிகளுக்கு இப்படியொரு அன்பு கிடைக்குமா நம் கணவரிடம் கிடைப்பதுப்போல, என
அவர்களின் வேதனையை எண்ணி வருந்தியவள், அவர்கள் வாழ்க்கைக்கு கண்டிப்பாக ஏதாவது தன்னால் இயன்ற அளவுக்கு செய்யணும் என எண்ணிக்கொண்டாள்...
தனக்கு கிடைத்துள்ள அன்பான வாழ்க்கை , மனிதர்கள் அவர்களுக்கு கிடைக்கவில்லையோ என ஒருவித குற்ற உணர்ச்சி கொண்டாள்...
" என்னாச்சு மலர்.. நான் பேசிக்கொண்டே இருக்கேன்.. பதிலேயில்லை.. இன்னுமா கோபம்.."
" இல்லை..இல்லை.." என்று அவனோடு தன் எண்ண ஓட்டத்தை முழுவதுமாக பகிர்ந்துகொண்டாள்..
அணைத்திருந்த கைகளை மெதுவாக விடுவித்துக்கொண்டு திரும்பி படுத்துக்கொண்டான் கண்களை மூடி......எதையும் கேட்க விரும்பாதவனாய்...
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ஒதுக்கப்பட்ட கல் - பாகம் 5
தோட்டத்தில் உள்ளே சுற்றிப்பார்த்துக்கொண்டிருக்கும் போதே ரோஜா, மல்லிகையின் வாசனை மூக்கைத்துளைத்தது...
மெதுவாக குனிந்து ஒருமல்லிகை மொட்டினை முகர்ந்து பார்த்தாள் மலர்...
அதை கவனித்த நளினா,
" என்னம்மா உனக்கும் பூ என்றால் ரொம்ப ஆசையா..?"
" இரும்மா.. பறித்து வைத்துள்ள பூக்கூடையிலிருந்து எடுத்து வரச்சொல்கிறேன் " என்று நகர்ந்தாள் மலர் தடுக்குமுன்...
அதேபோல் ஒரு தட்டு நிறய பூக்களை பரப்பிக்கொண்டு கொஞ்சம் நாறோடு வந்து வாகாய் மேட்டில் அமர்ந்துவிட்டு
தன்னையும் அருகில் உட்காரச்சொன்னாள்... கைகளோ விரைவாக பூக்களை தொடுக்க ஆரம்பித்தது..
அதையும் அதிசயமாக பார்த்தாள் மலர்..
" ம். அதெல்லாம் ஒரு காலம்... சின்ன வயதில், தினமும் எங்கள் தெருவில் அரும்பு விற்று செல்வான்.. அதை வாங்கி யார் சீக்கிரம் , அழகாக, நெருக்கமாக
தொடுப்பது என்று என் தெரு குமரிகளுக்கிடையே பெரிய போட்டியே நடக்கும்...அப்ப பழகினதுதான் இதெல்லாம்..."
" இந்த காலத்துப்பிள்ளைகளுக்கு இதெல்லாம் தேவையே இல்லாமல் போய்விட்டது இல்லையா..?.. அதுவும் நல்லதுதான்.."
" என் குழந்தையை என்னிடமிருந்து பிரிக்க முயற்சித்தார்கள் என்று சொன்னேனே..இரவெல்லாம் குழந்தை பசியால் அழும்.. அதுக்கு புட்டிப்பாலை திணிப்பார்கள்..
நானோ இங்கு பால் கட்டி அவஸ்தை படுவேன்... குழந்தையின் அழுகுரல் எனக்கு கேட்காமல் பார்த்துக்கொண்டாலும், ஒரு தாய்க்கு தெரியாதா குழந்தையின் பசி..?
அடுத்த 2 மாதங்களில் குழந்தை மெலிந்து அடிக்கடி நோய்வாய்ப்பட்டது...பகலில் யாருக்கும் தெரியாமல் பால் கொடுத்தாலும், இரவில் துக்கிச்சென்றுவிடுவார்கள்..
எனக்கு அங்குள்ள வேலையாட்களின் கரிசனம் கொஞ்சம் கிடைத்தது... நான் படும் பாட்டை காண சகிக்காமல், சின்னத்தாய் என்றொரு வீட்டு வேலையாள்,
எப்படியாவது குழந்தையை தூக்கிக்கொண்டு என் அண்ணாவிடம் போகச்சொன்னார்...எனக்கோ மாமா வீட்டுக்கு செல்ல விருப்பமில்லை... அங்கு அண்ணியாரின் ஆதிக்கம் ..
ஏற்கனவே அண்ணாவும் அம்மாவும் அடிமைகள் போலே...இதில் நான் வேறு அவர்களுக்கு கஷ்டத்தை கொடுக்க விரும்பவில்லை..
அப்போதுதான் மாட்டுத்தொழுவத்தை கவனித்துக்கொள்ளும் ராஜூ என்ற 22 வயதுள்ளவன், என்னிடம்,
" அம்மா வேறு வழியில்லையென்றால் என் கூட வாங்க எங்க ஊருக்கு... குழந்தை ஒரு வருடம் முடியும்வரை அங்கு இருக்கலாம்.. நானும் ஏதாவது ஒரு வேலை தேடிக்கொள்வேன்...
பின்பு நீங்களும் ஒரு வேலை தேடிக்கொண்டு சமாளிக்கலாம்..." என்றான்..
நான் அப்போதிருந்த நிலைமையில் இப்படி ஒருவன் வழி சொன்னதே தெய்வத்தின் அனுகூலம் என்றே நினைத்தேன்... எப்படியோ தப்பித்தால் போதும் என நினைத்தேன்...இதற்கிடையில் எனக்கு இவர்களெல்லாம்
உதவிடுவார்களோ என அஞ்சி, என்னை விஷம் வைத்து கொல்லவும் துணிந்தார் மூத்த தாரம்... ஆனால் கணவருக்குதான் அதில் உடன்பாடில்லை..
இதையெல்லாம் அறிந்து கொண்டு நான் தப்பிப்பதற்கான முயற்சியை தூரிதப்படுத்தினேன்...ஒரு பையில் எனக்கும் குழந்தைக்கும் தேவையான சாமன்களை தயாராக வைத்திருந்தேன்...
10, 000 ரூபாய் பணம்... எடுத்துக்கொண்டு, நள்ளிரவில் ஓர்நாள் , ராஜூவுடன் ஆட்டோவில் , ரயிலில், பேரூந்தில் என மிக சிரமப்பட்டு, அவனுடைய சொந்த ஊருக்கு வந்து சேர்ந்தோம்...
அவனுடைய பாட்டி வீட்டுக்கு பக்கத்தில் ஒரு சின்ன அறை வாடகைக்கு எடுத்தோம்.. ராஜூ வேலை தேடி அலைந்தான்...
பெரிதாக ஒண்ணும் கிடைக்கவில்லை... இருந்த பணம் செலவழிந்தது...கடைசியில் இருந்தது என்னுடைய தாலிக்கொடி ...
அதையும் விற்று செல்வழித்தோம், சாப்பாடுக்கும், குழந்தைக்கும்... அப்போதுதான் தவறு செய்துவிட்டோமோ, என என்னையே நான் நொந்து கொண்டேன்...
இருந்தாலும், ராஜுவும் அவன் பாட்டியும் அந்த கஷ்டத்திலும் என்னை நன்றாகவே பார்த்துக்கொண்டார்கள்..
ராஜுவுக்குத்தான் அந்த குளிர் பிடிக்காமல் அடிக்கடி ஆஸ்மாவில் கஷ்டப்பட்டார்...குழந்தையும் 1 வயது முடிந்து நடக்க ஆரம்பித்தது..
நான் வேலைக்கு செல்ல தீர்மானித்தேன்... இதற்கிடையில் 3 மாத வீட்டு வாடகை பாக்கி...முதலாளி அழைப்பதாக சொன்னதும் சென்றேன்..
என்னுடைய நிலைமையை கூறி ஏதாவது வேலை போட்டுத்தந்தால் அதை வைத்து பிழைத்துக்கொள்வோம் என சொன்னேன்..
ஆனால் அப்படி ஏதும் இல்லையென்றும், நான் சம்மதித்தால் அவருக்கு உதவியாக இருக்கலாம் என்றும் மறைமுகமாகவே பேசினார்...
தான் கட்டாயப்படுத்தவில்லையென்றும், எனக்கு தேவையான பாதுகாப்பை தருவதாகவும் கூறினார்...
முதலில் கேட்டதும் அவன் முகத்திலேயே காறி உமிழலாம் என்று நினைத்து வேகமாக வந்துவிட்டு, அடுப்படியில் புகைக்கிடையே அழுது தொலைத்தேன்..
அடுத்த நேர உணவுக்கும் குழந்தையின் பாலுக்கும் வழியில்லை...எங்கு வேலை கேட்டு சென்றாலும், என் திறமையை நம்புகிறார்களோ இல்லையோ,
என் இளமைக்குத்தான் விலை பேசினார்கள்...
தற்கொலைதான் வழியென்றாலும் இப்போது என்னையும் நம்பி 3 ஜீவன்கள்... எந்த வேலைக்கு போனாலும் எனக்கு இந்த கொடுமை
என் வறுமையோடு தொடரப்போகிறது என்பது உறுதியானது...
வறுமைக்கு எல்லாம் விலைபோகும் அவலத்தை உணர்ந்தேன் அப்போதுதான்...
அந்த 3 ஜீவன்களையும் கொன்றுவிட்டு நானும் சாவதற்கான தைரியத்தையாவது கடவுள் எனக்குத் தந்திருக்கலாம்...
வேறு வழியேயில்லை... சகதியை பூசிக்கொள்ள சம்மதித்தேன்.. ஆனால் எந்த சகதியை தேர்ந்தெடுப்பது என்றுதான் யோசனை..
பேரப்பிள்ளைகள் எடுத்தும் ஆசை தீராத வீட்டு முதலாளியிடமே சென்றேன்.. என்னைத்தோட்டத்துக்கு அனுப்பிவிட்டு, பின் தொடர்ந்தார் யாருக்கும் தெரியாத படி
பார்த்துக்கொண்டார்... கடமையாக செய்துவிட்டு கை நிறய பணம்.. கண்ணீருடன் வீடு வந்தேன்...
எல்லாத்தையும் ராஜூவிடம் சொல்லி அழுதேன்.. அவனும் அழுதான் தன் இயலாமையை எண்ணி...தான் தோற்றுவிட்டதாக அரற்றினான்..
நாந்தான் அவனுக்கு தைரியம் சொன்னேன்... பாட்டிக்கு மட்டும் தெரியாமல் பார்த்துக்கொள்.. அந்த உசிரு தாங்காது....என்று.."
எப்படியும் குழந்தையை மட்டும் நல்ல முறையில் வளர்த்துவிடணும் என முடிவு செய்தோம்...
நன்றாக அனுபவித்த முதலாளி, சலிப்படைந்து பின் பணம் குறைக்க ஆரம்பித்தார்.. ஆனால் வேறு வழியும் காட்டினார்...
இப்போதுதான் மிக வருத்தம் , அய்யோ இதுவே என் தொழிலாகிடுமோ என்கிற பயம்...
இதற்கிடையில் பாட்டியின் மரணம்வேறு..
ராஜூவுக்கு மருத்துவ செலவுக்கே அதிக பணம் தேவையாயிருந்தது... அவனோ குற்ற உணர்ச்சியில் குன்றிக்கொண்டிருந்தான்..
நாந்தான் அவனை பிடித்து தைரியம் சொல்வேன்.." ராஜூ நீயும் என்னை விட்டு போய் விடாதே.. இந்த உலகத்தில் எனக்கு , என்
பிள்ளைக்கு சொந்தம் னு சொல்லிக்க நீ மட்டும்தான் இருக்க.... உன்னை சாக விடமட்டேன்... "
அதுவே அவனுக்கு ஒரு வேகம் கொடுத்திருக்கணும்.. அவன் கவனம் முழுதும் இப்ப குழந்தையின் மேல்..
கிடைத்த பணத்தை வைத்து ஒரு பெட்டிக்கடை போட்டோம்.. ஆனாலும் என் தொழிலும் தொடர்ந்தது...ஒரு வெறியில்.....
குழந்தைக்கு 4 வயதாகும் போது ஊட்டி கான்வெண்டில் சேர்த்து படிக்க வைக்க நினைத்தேன்...பாதிரியாரிடம்..
ஆனால் அங்கெல்லாம் எளிதில் இடம் கிடைப்பதில்லை... அதற்கும் தேவையானவர்களை சந்தித்து கொடுக்க வேண்டியதை
கொடுத்து குழந்தையை பள்ளியில் சேர்த்ததும்தான் ஏதோ பெரிய காரியத்தை முதன்முதலாக சாதித்துவிட்டது போன்ற
மகிழ்ச்சி எங்கள் இருவருக்கும்... என் நிலைமை தெரிந்தே அந்த பாதிரியாரும் மிக நல்ல முறையில் குழந்தையை கவனித்துக்கொண்டார்கள்..
ராஜுவின் கடையும் செழிக்கத்தொடங்கியது... திருமணம் செய்துகொள்ள எவ்வளவோ கட்டாயப்படுத்தியும் எனக்காக, குழந்தைக்காக
செய்துகொள்ளாமலேயே வாழ்ந்தான்...ஏழ்மையில் கூட நல்லவர்களும் இருக்கிறார்கள் என உணர்த்திய மஹான் அவன்...
---------------------------------------------------------------------
