அம்மா ஏன் இப்படி மாறினார்.?

அம்மா ஏன் இப்படி மாறினார்.?


" டேய் ஊருக்கு போறியா..?ஆனந்த்?.. ரொம்பத்தான் குஷி போல..?... "

" அதெல்லாம் இல்லைடா... கட்டாயத்துக்காகத்தான் போறேன்... விருப்பமேயில்லை.."

" அட.. ரொம்ப அலட்டல் ஓவராயிருக்கு... எப்பவும் துள்ளி குதிது கிளம்பும் நீயா இப்படி சொல்ற?.. அதுவும் பொங்கல் அதுவுமா..?"

" ஆமா டா. நான் ஊருக்கு போறதே அம்மாவுக்காகத்தான்..... ஆனா அம்மாவோட போக்கே இப்ப வித்யாசமா இருக்குடா

எப்பப்பார்த்தாலும்., எரிஞ்சு விழறாங்க.. அத ஒழுங்கா வெக்கல, இத செரியா செய்யலன்னு..ஒரே குறைதான்..."

" டேய் நம்ப முடியலைடா.. என்கிட்டயே பெத்த புள்ள மாதிரி பாசம் காட்டுவாங்களே..ஒரு வேளை வயசானதாலோ?.."

" தெரிலடா.. ஒரு வேளை கூடவே இருந்திருக்கணும் நான்.. இங்க பெங்களூருக்கு வந்த‌திலிருந்து இந்த மாற்றம்..
அதுவும் அவுங்க கட்டாயப்படுத்தி தானே வந்தேன்.."

" சரி கெளம்பு நானும் வாரேன் உன்கூட பொங்கலுக்கு.. பாண்டிச்சேரிக்கு.. அப்படியே எஞ்சாய் பண்ணினா மாதிரியும் இருக்கும்.."

" டேய்.. .......டே..........................ய்....இருடா...........பொறுடா..."

எதையும் காதில் போட்டுக்கொள்ளாமல் ஹரி பெட்டியை பேக் செய்வதிலேயே குறியாய் இருந்தான்..

‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍ரிசர்வ் வேறு செய்யவில்லை.. இவனோட தொந்தரவு நு மனதில் நினைத்தாலும் அவன் உதவி பல நேரங்களில் தேவையாயுள்ளதே... சமையல் , துணி துவைக்க, கடை செல்ல, வீடு சுத்தம் செய்ய எல்லாவற்றையும் பகிர்ந்து செய்யும் நல்ல நண்பன்... பெரிய குடும்பத்திலுள்ளவன்...வேலை செய்ய கூச்சப்படாதவன்...
ஆனா தான் பிடிச்ச நாய்க்கு இரண்டு வால் என்பான்..( எத்தனை நாள்தான் முயல்?.. பாவம்...)


‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍ஓவ்வொரு பேரூந்தாய் ஏறி இறங்கி ஊர் வந்து சேர்ந்தாச்சு...

அம்மா வாசலில் அழகாய் கோலம் போட்டுக்கொண்டிருந்த பனிக்காலைப்பொழுது...

பார்த்ததும் பேருக்கு " வா த‌ம்பி" நு மட்டும் சொல்லிவிட்டு உள்ளே நுழையும்போது மறுபடியும் கூட ஹரி வந்திருப்பதைப்பார்த்துவிட்டு,

" வாப்பா ஹரி.. நீ வருவாதாகக்கூட சொல்லலை பாரு அவன்.." நு சொல்லிட்டு கைபிடித்தே அழைத்து சென்றார்..

" பாத்தியா குறை சொல்ல ஆரம்பிச்சுட்டாங்க .." நு உதட்டை பிதுக்கி அதிருப்தியை முகத்தில் காட்டினான் ஆனந்த்..

" சும்ம பேசாம இரு.. அப்படில்லாம் தெரில " நு கண்ணாலே அதட்டினான் ஹரி..

" என்னங்க ஹரி வந்திருக்கான் " நு சொல்லியே அப்பாவையும் எழுப்ப சத்தம் கொடுத்தார்..

அம்மாவுக்காக வாங்கி வந்த இனிப்புகளை கையில் கொடுக்கும்போதும், வாங்கி பக்கத்தில் வைத்தாரே யொழிய,

வேலையை தொடர ஆரம்பித்துவிட்டார்...

இப்பதான் ஹரிக்கு கொஞ்சம் வருத்தமாக இருந்தது ஆனந்த் முகத்தை பார்க்கும்போது...

தினமும் 3, 4 முறை தொலைபேசியில் பேசிடுவான்.. அது இப்போது 2 நாளுக்கொருமுறை கடமைக்காக என ஆயிற்று..

என்னாதான் ஆச்சு அம்மாவுக்கு ?.

தனக்கு மட்டும் விழுந்து விழுந்து உபசரிப்பு... ஆனந்துக்கு வேலை செய்ய உத்த‌ரவிடும்போது மட்டுமே பேச்சு...

3 நாள்கள் மிக அருமையான வீட்டுச்சாப்பாட்டுடன் கழிந்தது...


ஊருக்கு கிளம்பும் நாள் வந்தது... எப்படியும் அம்மாவிடம் இது பற்றி கேட்க சந்தர்ப்பம் எதிர்பார்த்தான்.. ஆனந்துக்கும் தெரிய கூடாது...அவனை கடைத்தெருவுக்கு அம்மா அனுப்பியதும், மெதுவாக சமையலறைக்குள் நுழைந்தான்...

" என்னப்பா சூடா தேநீர் தரவா..?"

" தாங்கம்மா... ஆனா நான் கேக்கப்போறதுல நீங்க சூடாயிர கூடாது... சரியாம்மா..?"

" அட , அம்மாகிட்டயே கலய்ப்பா... அப்படி என்ன கேப்பேன்னு தெரியுமே..."புன்னகைக்கிறார்...


" நெஜம்மாவா மா... அதெப்படி ...?????"ஆச்சர்யத்தோடே..

" ம். புள்ளய பெத்தவங்களுக்கு புரியாதா என்ன..?.. புள்ளங்களுக்குத்தான் பெத்தவங்களை புரிவது கஷ்டம்..."
நுனு சர்வ சாதரணமாய் சொன்னாலும், அவர் குரலில் தடுமாற்றத்தை உணர்ந்தான்..

ஒன்றுமே கேட்டிருக்க கூடாதோ நுனு தோணுது அவனுக்கு... அம்மாவை சங்கடப்படுத்தி விட்டோமோ...?

அவர்களுக்கு பேச பிரியமில்லாத விஷயத்தை ஆரம்பித்துவிட்டோமோ என.

" நான் ஏன் ஆனந்த் கிட்ட இப்படி பாசமில்லாம நடந்துக்கிறேனு தான கேக்கப்போற..?" தேநீரை கையில் தருகிறார்..

அவர் கண்களை சந்திக்க முடியவில்லை ஹரியால்..மெளனமாய் அசட்டுப்புன்னகை மட்டும்...தேநீரை பார்த்துக்கொண்டே


" என் மேல உயிரே வெச்சுருக்கான்பா... அதனாலேயே கல்யாணம் பண்ணிக்காம ஒத்திபோடுறான்...நான் தும்மினா போதும் , ஊர கூட்டிடுவான்...என் புள்ள...எல்லா வேலையும் நாந்தான் செய்யணும் அவனுக்கு...அதுக்காகத்தான் பெங்களூர் அனுப்பினேன்.... அங்க போயும் தினமும் 10 வாட்டி போன்... அம்மா , நல்லாருக்கீங்களான்னு...அப்புரம்தான் யோசிச்சேன்.. இவன் இப்படியே இருந்தா முன்னேறிக்கிட மாட்டான்... அம்மா முந்தானையே பிடிச்சு வளர்ந்தவன்...நாளைக்கு அவனுக்குன்னு ஒருத்தி வந்தா கூட இவன் இப்படி நடந்துகிட்டான்னா , அவ என்ன நினைப்பா..?

அதனால்தான்ப்பா, அவன்மேல உள்ள பாசத்தை கட்டுப்படுத்திகிட்டு அவனை கொஞ்சம் விலகி தனித்திருக்க பழக்குறேன்..

எனக்கு மட்டும் வலி இல்லையா.. ஆனா வரப்போறவா கிட்ட இவன் அதிக பாசமா இருக்கணுமேப்பா... அதுதான ஒரு தாய்க்கு சந்தோஷம்...சொல்லு..?...

ஒவ்வொரு நாளும் என் பிள்ளை போன் செய்யும்போதெல்லாம் உணர்ச்சியை அடக்கிக்கொண்டு, ஏனோ தானோன்னு பேசி முடித்துவிட்டு நான் அழுவேன் இங்கே...சில நல்லதுக்காக சில நாடகம் தேவையாயிருக்கே..."

விழிகளில் கண்ணீருடன்...தேநீர் கோப்பையை வாங்க கை நீட்டுகிறார்.

அம்மாவின் கையை பிடித்த ஹரிக்கு பேச வார்த்தைதான் வரவில்லை..

" நான் இருக்கேன்மா.. அவனை பார்த்துக்கொள்ள" என்று தலையை மட்டும் அசைத்தான் ஹரி..

வெளியில் இதை தற்செயலாய் கேட்ட ஆனந்த், மாடிக்கு சென்றே யாருக்கும் தெரியாமல் ஆனந்த கண்ணீரை துடைத்தான் ...ஆனந்த்..

" பொண்ணு பார்த்துட வேண்டியதுதான்.." என எண்ணிக்கொண்டே..

பாற்கடல் பாங்காக் விமான நிலையத்தில்.

ஏன் படைத்தான் இறைவன்..?

ஏன் படைத்தான் இறைவன்..?

கிறுஸ்மஸ் தினமன்று கார் அந்த ஊரில் நுழையும்போதே சில்லென்ற காற்றும் போட்டிபோட்டுக்கொண்டு வரவேற்குது...

அண்ணாவான ( சித்தப்பா மகன் )அவனை சந்திக்கப்போகிறோம் என்றதுமே மனதில் இனம்புரியாத ஒரு மகிழ்ச்சி . அதே சமயம் கவலையும்...

ஆனால் அந்த கவலையை கண்டிப்பாக ஒளித்துவைத்திட வேண்டும் சந்திக்குமுன்.. என கட்டுப்பாடு போட்டேன் மனதுக்கு..

‌" ஏய் ராஜ். எப்ப கல்யாணம் . உனக்கு... "

" உனக்குத்தெரியாதா சாந்தி.. நம்ம அத்தை பொண்ணு அவனுக்குத்தான் கொடுக்கணும்னு சொல்லிருக்காங்க..."

இப்படி அப்பாவின் குடும்ப விசேஷங்களில் ஒன்று சேரும் 20க்கும் மேற்பட்ட அக்கா , அண்ணா, அத்தான் , அண்ணியின் விளையாட்டுப்பேச்சுகளும் பதிலுக்கு ஏச்சுகளுமாய் நிறைந்த பழைய நினைவுகள் மனதுள்..


எல்லோருக்கும் பிடித்தவன் ராஜ்...பெரியவரிடம் மரியாதையா....?.. ராஜைப்பார்த்து கத்துக்கணும்..

படிப்பா?...( திருச்சி ஜோசப் காலேஜில் எம் .எஸ்.ஸி..)..... விளையாட்டா... ?...( தேசிய சாம்பியன் )

எப்போதும் புன்னகையுடனே இருக்கும் அந்த முகம்...

கடவுள் பக்தியோ அளவிடவே முடியாது... ( அதுமட்டும் அப்பா குடும்பத்தாரின் வளர்ப்பு)

எல்லாம் சிறப்பாகத்தான் இருந்தது அவனிடம் அவன் டாக்டரேட் முடிந்து அசாம் ஷில்லாங்கிலிருந்து திரும்பும் வரை...

எம்.எஸ்ஸி, முடித்து நியுக்ளியர் அறிவியலில் டாக்டரேட் பண்ணும் விதமாக அசாம் ஐஐடியில் படிக்க சென்றான் மிக ஆனந்தமாக... கடைசி வருடம் புராஜக்ட் கைடுடனான அவன் வாழ்க்கை நரகத்தில் தொடங்கியது...

மிக கொடூரமாக நடந்துகொண்டாராம் கைடு... இயற்கையிலேயே மிக மென்மையான சுபாவம் கொண்ட அவன் மனது,

அதைக்கூட தவறாக எண்ணாது, எல்லாம் தன் நல்லதுக்கென்றே எடுத்துக்கொண்டானாம்.. புதிய இடம், ஹாஸ்டல் வாழ்க்கை, புதிய உணவுப்பழக்கம் இவையெல்லாம் தராத வலியை கைடு மொத்தமாகத் தந்துள்ளார்...

ஆனால் அதையும் குடும்பத்தாரிடம் சொன்னால் வருத்தப்படுவார்கள் என மறைத்து மனதினுள்ளே புழுங்கித்தவித்துள்ளான்..

எல்லா வேலையும் செய்து தரணுமாம் கைடுக்கு...

அதுவே அவன் மனநிலையில் மாற்றம் கொண்டுவந்துள்ளது...

யாரைக்கண்டாலும் அந்த கைடு போல தன்னை அடிக்க வருகிறார்கள் போல போபியா ஏற்பட்டுள்ளது....


எப்பாடு பட்டாவது புராஜக்டை முடிக்கணும் என பல்லைக்கடித்து பொறுத்ததன் விளைவு, டாக்டரேட் கிடைத்தது..ஆனால் வாழ்க்கையே தடம்புரண்டது...இதற்கிடையில் அமெரிக்காவிலிருந்து அவனுக்கு அழைப்புகள் போஸ்ட் டாக்டரேட்டுக்கு... அவன் செய்துள்ள ரிசர்ச் மிக அவசியமானதாம் ...

ஊருக்கு வந்தால், ராணுவத்தில் இள வயதிலேயே மேஜரான தம்பிக்கு திருமணம் நெருக்குவதாகவும், அதனால் அண்ணாவான இவனும் சீக்கிரம் திருமணம் பண்ண வேண்டிய கட்டாயம்...

தனக்கு திருமணம் வேண்டாம் என மறுத்துள்ளான், தன் நிலைமை அறிந்தே.. மருத்துவரோ திருமணம் நடந்தால் சரியாகிவிடும் என சொல்ல, திருமணமும் தோல்வியில் கடைசியில்;.

ஓவ்வொரு வருடமும் நான் லீவில் செல்லும்போதெல்லாம் அவன் மன நிலை சரியில்லாதவன் என்றே சொல்ல முடியாத அளவுக்கு மிக அன்பாய் என்னிடம் உட்கார்ந்து பேசுவான்... பலத்த நியாபக சக்தியும் கூட...

ஆனால் இடையிடையேஅவனுக்கு அதிகமாகிடுவதாக என் அண்ணன் சொல்வார்...

இடையில் சித்தப்பா தவறிவிட, சித்தியோடு இருந்தான் .. மத்த சகோதர சகோதிரி வெளியூர் மற்றும் வெளிநாட்டில்...

ஒருமுறை ஏதோ பயத்தில் , சித்தியையும் தாக்கியுள்ளான்... உடனே மற்ற சித்தப்பா, அண்ணா எல்லோரும் அவனை இந்த மனவளர்ச்சி குன்றியவர்கள் இல்லத்தில் சேர்த்துள்ளார்கள்... மிக மிக அழுதானாம்.. போக மாட்டேனென்று...

இந்த வருடம் சித்தியும் மரணித்துவிட, அவனுக்கு இருந்த ஒரே தொடர்பும் போனது போல்..

மற்றவர்களெல்லாம் அவனை சென்று அடிக்கடி சந்தித்தாலும், அவனுக்கென்று உயிராய் நேசித்தது அவன் தாய்தான்..

நான் சென்று அவனை சந்தித்ததும் மனம் கொள்ளா மகிழ்ச்சி ... மிக நிதானமாக பேசினான் 1 மணி நேரம்...

பைபிள் வசனம் கூட மனப்பாடமாய்....

அங்கிருந்த முழு நேரமும் அவன் பேச நான் கேட்டுக்கொண்டிருந்தேன்...

பேசி முடிக்கும் தருவாயில், இன்னும் அவனை அந்த பயம் ஆட்கொண்டிருப்பதை, அறிய முடிந்தது...

எதிலும் நம்பிக்கை வர தயங்குது அவன் மனது... அந்த அளவுக்கு அவன் காயப்பட்டுள்ளான் என்பது புரிந்து இறைவன் மீதே கோபம் வருகிறது ....


மாதம் 5000 ரூபாய் பணம் கட்டுவதால் கவனிப்பெல்லாம் குறைவில்லைதான்...

ஆனால் சிறைக்கைதியாய் இருப்பதில் அவனுக்கு இஷ்டமில்லை... வெளியே சாதாரணமாய் வர , வேலை பார்க்க ஆசை...

ஆனால் யார் பார்த்துக்கொள்வது... ?..

அவனும் மற்ற எல்லோர் போலும் படித்த படிப்பிற்கு வேலை, குடும்பம் என நல்லபடியாக நிகழ்ந்திருக்கலாம்...

ஏன் அவனுக்கு மட்டும் இப்படி?..

இப்படியான பல கேள்விகளோடு விடை தெரியாமல், விடைபெற முடியாமல் அவனிடம் விடைபெற்றேன்...


என் குழந்தைகளுக்கும் மாமாவை காண்பித்த திருப்தி மட்டுமே...வாழ்க்கையை குறித்தான எதிர்பாராத திருப்பங்களையும் மகனுக்கு எடுத்துறைத்தேன்...


என்னுடைய சுமைகள் எதுவும் பெரிதாயில்லை அதன்பின்பு.......பெரிய மகனுக்கும்...

( பேர் மாற்றப்பட்டுள்ளது)

தேவை ஒரு தேவதையின் வதை...

(குழந்தையோடு விளையாடிக்கொண்டிருக்கையில், ஹாக்கி மட்டையை வைத்து தெரியாமல் என் காலில் அடித்துவிட,

நான் வலியில் சிறிது கத்த, துடித்துவிட்டது பிஞ்சிக்குழந்தையின் மனசு...

உடனே ஓடிவந்து என் பாதத்தை தூக்கி தன் மேல் வைத்துக்கொண்டு பிஞ்சு விரல்களால் வருடிவிட்டதோடு, முத்தி செய்து,
சாரி சாரி என பலமுறை சொல்லிவிட்டு என் மன வலியை அதிகரித்தது...


என்னுடைய வெள்ளை உடுப்பை போட்டுக்கொண்டு ஒரு பெண் தேவதை போல செய்யும் அட்டகாசம் தாங்க முடியாது...)

இந்த தேவதைகள் வைத்து ஒரு கவிதை முயற்சி...


தேவையுந்தன் வதை தேவதையே......


தீவீரவாதியின் வீட்டில் புகுந்து
தீர்க்கமான உன் பார்வையால்
தீர்த்துகட்டிவிடு மனதின் வன்மத்தை
தீபமாய் வளரட்டும் உன்மேல் பாசத்தை
தீயவை தீண்டாமல் தேவதையே அருள்கொடு ..!!!


அரசியல்வாதிக்கொரு அருமருந்தாய்
அன்பைப்பொழிந்திட, லஞ்சம் வாங்கும் கையிலுன்
அழகிய பிஞ்சுப்பாதங்களை கொஞ்சிடக்கொடுத்திடு
அடுத்தவனுக்கு தீமை நினைக்குமுன், உன்பால்முகம்
அறிவுறுத்தி முளையிலேயே அழித்துவிடு...

கலப்படம் செய்பவனுக்கோ உன் கள்ளமில்லா புன்னகை
கலங்கடித்து , கருணை பிறந்திட ஆணையிடு....

வெறிபிடித்தலையும் மனிதம் தோற்றவரிடமும்
வெருப்பு நீக்கிடவே சிரிப்போடு நீ விளையாடிடு ..

ஏற்றத்தாழ்வு பாராட்டி, அடிமைத்தனம் பண்ணுவோரையும்
ஏங்கவைக்க உன் மழலை மொழியில் கவிபாடு...

உயிர்க்குலைக்கும் போருக்கு காரணமானவரை உன்
உமிழ்நீரால் முழுவதுமாய் மனஅழுக்கை கழுவிவிடு...

இடிஅமீன் பரம்பரை என பறைசாற்றுபவரையும் நீ
இருக கட்டியே இன்முகத்தோடு அணைத்துவிடு...

கோபம், காமம் காட்டும் தொலைக்காட்சியை பார்க்கும்போது
குசும்புகளை அதிகமாக்கி கவனத்தை திருப்பிவிடு...

சோர்வாய், பாரமாய் நகரும் நாள்களில், சுறுசுறுப்பாய், பூஞ்
சோலையாய் , கண்சுடரொளியால் நம்பிக்கையை ஊன்றிவிடு...


யாரும் மறுத்திடுவாரோ உன் அன்பை தேவதையே
யாவரும் கேளிராகிட தேவை உந்தன் வதையே...

விதவை ஒரு ஊனமா?...

விதவை ஒரு ஊனமா?...

சிஃபியில் பொங்கல் பதிப்பில் வெளிவந்த கதை

http://sify.com/tamil/pongal/

அர்விந்த் தொந்தரவு கொடுத்துக்கொண்டிருந்தான் பாலுவிடம்...

" நீ கேட்டு சொல்லுடா.. உனக்குத்தான் அதைப்பற்றி பேச நெளிவு சுளிவுகள் தெரியும்."

"ஏய். வெளையாடாதேடா... இதென்ன பலசரக்கா பிடிக்குதா பிடிக்கலையான்னு கேட்டு சொல்ல... ?.. எனக்கு தயக்கமா இருக்குடா.."

" டேய் ..பிளீஸ்டா..உன் மனைவிக்கும் பவித்ராவுக்கும் நெருங்கிய தொடர்பு உண்டுதானே?.."

" இருக்கலாம்.. ஆனா பவித்ரா நம்மகூட வேலை பார்த்த விமலின் மனைவி.. இப்ப நம்கூட வேலை செய்யும் தோழி...நான்

ஏதாவது கேட்கப்போய் என்னை தப்ப நினைக்க கூடாது... ஏன் நீயே கேளேன் தவறென்ன...உனக்குத்தான் அவர்கள்மேல் அதிக அக்கறையுண்டே.."

" என் காதல் தோல்விக்குப்பின், எந்த பெண்ணையும் ஏறெடுத்துகூட பார்ப்பதில்லைன்னுதான் உனக்கே தெரியுமே...நான் போய் ... எப்படிடா..முகத்தில் அடித்தாற்போல் ஏதாவது சொல்லிட்டா , நாளைமுதல் ஒரே அலுவலில்... யோசிச்சியா நீ?.."


"அப்ப நான் கொஞ்சம் முன்னோட்டமாய் சில விஷயங்கள் அவ கிட்ட சொல்லிடுறேன் இல்லையில்லை கேட்டுக்கிறேன்..
அப்புரமா நீ பேசு..."

அதேபோல் பாலு, தன் மனைவியின் மூலம் பவித்ரா இரண்டாவது திருமணத்துக்கு தயாரா என தெரிந்துகொண்டான்...

பவித்ராவுக்கு அந்த எண்ணமே இல்லை...சொன்னால் அர்விந்த் நம்புவதாயில்லை..தான் எப்படியும் அவளை சம்மதிக்க வைக்கணும்னு நினைக்கிறான்... ஆனால் அவள் மனதில் என்ன இருக்கு என தெரிந்துகொள்ள முடியவில்லை..

எதுவானாலும் பேசிடணும்னு நினைத்து பவித்ராவுக்கு ஒரு தனிமடல் மிகுந்த மரியாதையோடு அனுப்புகிறான்.

அதில் தான் அவளிடம் சில விஷயங்கள் குறித்து தனியாக பேசவிரும்புவதாக குறிப்பிடுகிறான்..

பவித்ராவும், எந்தவித தயக்கமுமின்றி பேச சம்மதிக்கின்றாள்...

தயக்கமெல்லாம் இப்ப அர்விந்துக்கு மட்டும்தான்.. எப்படி ஆரம்பிப்பது என்ன பேசுவது என்றே தெரியவில்லை.
.

முதலில் தன் காதல் தோல்விக்கான காரணத்தை கூறிவிட்டு, தனக்கு திருமணம் என்கிற எண்ணமே இல்லாமல் இருந்ததாகவும், பவித்ராவின் நிலைமையை முழுதும் அறிந்துபின் மண முடிக்க எண்ணமிருப்பதாகவும் சொல்கிறான்..


எந்த வித உணர்ச்சியும் காட்டாமல் தீர்க்கமாய் புன்னகையோடே பேச ஆரம்பித்தாள் பவித்ரா..

" மிக்க நன்றிதான் சொல்லணும், அர்விந்த் உங்களுக்கு....ஒரு விதவைக்கு வாழ்வு தர முன்வந்தமைக்கு...

ஆனா என்னைபொறுத்தவரைக்கும், அருமையா ஒரு குழந்தை இருக்கு வளர்க்க.. போதிய அளவு வசதியும் இருக்கு...
முன்பெல்லாம் தான் பெண்களுக்கு வேலி என்கிற பேரில் கண்டிப்பாக ஒரு தாலி தேவையாயிருந்தது...

இப்பல்லாம் நல்ல நட்புகள், புரிதலோடு கிடைக்கின்றன.. யாரும் இவள் விதவை, என்கிற கண்ணோட்டத்தில் பார்ப்பதில்லை...

என்னை எப்படி காப்பாற்றிக்கொள்ள வேண்டும் என தெரிந்தே நான் வளர்க்கப்பட்டேன்... அதேபோல் என் கணவ்ர் விமலும் எனக்கு முழு சுதந்திரம் கொடுத்தே என்னை நடத்தினார்... எப்பவும் அவரை நம்பியிருக்கும்படிக்கு செய்யவில்லை.... சில நேரங்களில் அவரின் இழப்பு எனக்கு வருத்தத்தை தரத்தான் செய்கிறது மறுப்பதற்கில்லை...ஆனால் அடுத்த நொடியே அவர் நான் வருத்தப்படுவதை விரும்பமாட்டார் என நினைத்து உற்சாகமாய் எழுந்து என் நேரங்களை வீணடிக்காமல் உபயோகமான ஏதாவது ஒரு வேலையில் ஈடுபடுவேன்...

அவரை இழந்தது விபத்து... ஆனால் எனக்கும் சாமர்த்தியம் இருப்பதால் நான் முழுமனதோடு ஏற்றுக்கொள்கிறேன்...

சாமர்த்தியம் இல்லாத பெண்மணிகளுக்கு உங்களைப்போன்றோர் உதவி கிடைத்தால் மிகவும் மகிழ்வேன்..

என் குழந்தைக்கு தந்தையில்லை என்கிற ஒரே ஒரு குறைபாடு மட்டுமே... அதுவும் வளர்ந்ததும் புரிந்துகொள்வாள்..
இதுவரை என் முழு கவனமும் அவள் மேல் இருப்பதால் அவளுக்கு அது பெரிதாகத்தெரிவதுமில்லை..."

" சரி பவித்ரா, ஆனா நான் உங்களுக்குத்துணையாக இருப்பதில் என்ன நஷ்டம்..உங்களுக்கு உஅத்வுவது என் பாக்கியமாய் நினைக்கிறேன்..?"

" முடிந்தால் அதை நீங்கள் வெளியிலிருந்தே செய்யலாமே அர்விந்த் நல்ல நட்போடு....

திருமணம் என்கிற பந்தம் விளையாட்டல்ல... கொடுக்கல் வாங்கல் நிறய உண்டு...திருமணமே வேண்டாமென்றிருந்த என்னையும் காதல் கொள்ள செய்தவன் விமல்..மகிழ்வான எங்கள் வாழ்க்கையிலும், சண்டை, ஈகோ இருந்தது...

ஆனாலும் சமமான அன்பு இருந்ததால் விட்டுக்கொடுத்து வெற்றிகண்டோம்....அப்படியிருக்கும்போது ஒரு பக்க காதலென்பது கதைக்கு மட்டுமே பொருந்தும்... இனி என் வாழ்க்கையில் குழந்தை , வேலை, நேரமிருந்தால் சேவை இவைதான் என் காதல்.. யாரும் எனக்காக பரிதாபப்படுவதுகூட என்னை ஊக்கமிழக்க செய்யும்... கணவனை இழப்பது என்பது என் போன்ற பெண்ணுக்கு ஊனமில்லை , தோல்வியுமில்லை அர்விந்த்... நான் ஒரு முன்னுதாரணமாய் இருக்கவே விரும்புகிறேன்..

ஒரு காதல் தோற்றால் என்ன..? உங்களுக்குள் காதல் இருக்கும்வரை யாரையும் நீங்கள் காதலிக்கலாம்... உங்கள் முயற்சிக்கு என் வாழ்த்துகள்..."

அப்படியே சிலையாய் இருந்தான்... யாருக்கு தாழ்வு மனப்பான்மை... எவ்வளவு அழகாய் தெளிவு படுத்திவிட்டாள்..

என்னுடைய பார்வைதான் அர்பமாய் இருந்துள்ளது...

இனி நான் அவள் தோழன் என பெருமைபடுவேன்....எதுவும் ஊனமில்லை... நம் மனதில் ஊன்றியிருக்கும் தேவையற்ற
பழமையான சிந்தனை தவிர என எண்ணி, உற்சாகமாய் வாழ்த்தி விடைபெற்றான் புதியவனாய்...

சந்தித்த அற்புதமானவர்கள் ‍ திரு .‍‍ ஜி அவர்கள்..

சந்தித்த அற்புதமானவர்கள் ‍ திரு .‍‍ ஜி அவர்கள்..

சந்தித்த அற்புதமானவர்கள் ‍ திரு .‍‍ஜி அவர்கள்..



2 மணி அன்புடன் சந்திப்புக்கு வேக வேகமாய் கிளம்பியும் 5 மணிக்குத்தான் சேர முடிந்தது...

இதற்கிடையில் காந்தி அக்கா, சுரேஷ் அண்ணாவிடமிருந்து தொலைபேசி அழைப்புகள்...

ஜி அவர்கள் காத்திருப்பதாக..

அவர்கள் சந்திப்புக்கு வருவார்கள் என்றே எனக்குத்தெரியாது...

மிக சங்கடமாய் போயிற்று... எவ்வளவு பெரிய மனிதர்..

காக்க வைத்துவிட்டோமே என்று...

அரக்க பரக்க ஓடி போய் கீதாஞ்சலி சேர்ந்தால், இங்கு அப்படி ஏதும் பார்ட்டி நடக்கவில்லை என சொல்லிவிட்டார்கள்..

கார் எங்கு பார்க் செய்யப்பட்டுள்ளது என தெரியவில்லை... ஓட்டுனர் தொலைபேசியும் பதிலில்லை...

குழந்தைகளையும் இழுத்துக்கொண்டு ஆட்டோ பிடிக்கலாம் என எண்ணும் நேரத்தில், நிலா வந்தார் பைக்கில்... இதே இடம்தான் மாடியில் என்றார்...பாவம் மீண்டும் மீண்டும் கேட்டு குழப்பினேன்...தேகி மாடியில்தான் இருக்கிறார் என்றதும் திருப்தி.....


கீதாஞ்சலி ஹோட்டலில் வேலை பார்ப்பவருக்கே விவரம் தெரியவில்லை... ஆச்சர்யம்தான்..

உள்ளே புகுந்து , பெட்டியையும் குழந்தைகளையும் இழுத்துக்கொண்டு படி ஏறினால்......

தெய்வீக களையோடு ஒருவர்,,. அருகில் சேகர் அண்ணாவும், விசாலம் அம்மாவும்...

விசாலம் அம்மாவை புகைப்படத்தில் பார்த்துள்ளதால் உடனே கண்டுபிடித்துவிட்டேன்...

ஆனால் சேகர் அண்ணா புதிது...

என் திணறலை புரிந்து கொண்டவர்களாய், புன்னகையோடு அறிமுகம் செய்துகொண்டார்கள்..

அந்த முகத்தில் அப்படி ஒரு தேஜஸ், ஒரு ஒளி...

பதின் வயது பாலகனின் உடம்பும், கள்ளமில்லாத முகமும்....தீர்க்கமான அறிவு பெற்றுள்ள நிறைகுடமான பேச்சும்.பார்வையுமாய்...

என் மகனை ஆசீர்வாதம் வாங்கச்சொன்னேன்... அவன் குனிந்து எழுந்ததும்தான் தாமதம், அந்த முதல் அதிர்ச்சியைத்தந்தார்..

உடனே அவரும் என் மகன் கால் தொட்டு நமஸ்கரித்தார்... ஒரு நிமிடம் என்ன நடக்கிறதென்றே புரியாமல் , பின் அதிர்ந்தேன்... அவரோ நிதானமாய்...


எனக்குள் படபடப்பு... .ஏற்கனவே காக்க வைத்த குற்ற உணர்ச்சியோடு இப்ப என் அகங்காரம் எல்லாம் தவிடுபொடியாக்கும் சம்பவமாய்.......

உடனே சேகர் அண்ணா,ஜி அவர்கள் கையில் எதையோ தர, அவர் எனக்கு அதை அளிக்க,


" ஏன் எனக்கு மிகவும் கனம் கொடுக்கிறீர்கள்.. இதெல்லாம் எதற்கு ஐயா " என நான் பதட்டமாய் கேட்க,

" திறந்து பாருங்கள். உங்களுக்கு பிடிக்கும் ." என்றார்கள் புன்னகையோடு..

நானும் திறந்து பார்த்தேன் .அடுத்த இரண்டாவது அதிர்ச்சி காத்திருந்தது...

உள்ளே வெள்ளியிலான மிக அழகான சிலுவை ஒன்று...

என்னால் நம்பவே முடியவில்லை ...

நான் கிறுஸ்தவள் என்று அவருக்கு தெரிந்துள்ளது...

அவர்கள் என்னை சந்திப்பார்கள் என்று கனவிலும் நான் எதிர்பார்க்கவில்லை...

நான் ஏதும் மறுமொழி கூற இயலாது என் வாயை அடைத்துவிட்டார்கள்..

ஒரு நிமிடம் என்ன செய்யணும்னு தோணாது நான் தாய்லாந்திலிருந்து கொண்டு வந்த கையடக்க சுவாமி சிலைகள்

எடுத்து தந்தேன்... மறுக்காது பெற்றுக்கொண்டு என்னை கெளரவித்தார்கள்...

சின்னவன் டேனி சீக்கிரம் காலில் விழ மாட்டான்.. அவனையும் ஆசீர்வதிக்க சொன்னேன்..

" அவன் என்னைவிட அழகாய் இருக்கிறான்.." என அந்த நேரத்திலும் நகைச்சுவையோடு சொல்லிவிட்டு

அவன் தலைமேல் கைவத்து தடவிவிட்டு புன்னகையோடு வெளியேறினார்கள்..

அப்படியே இன்னும் அந்த அதிசய காட்சிகள் கண்முன்னே பிரம்மிப்பாய்...

பின்னர்தான் அவர்களைப்பற்றி பல விஷயம் தெரிந்துகொண்டேன்... அவர்கள் இமயமலையில்தான் அதிக நாள்

இருப்பார்களாம்... சென்னையில் இருப்பது மிக குறைவாம்..

கடவுளுக்கு நன்றி.. இப்படி ஓர் அற்புத மனிதரை சந்தித்தமைக்கு...அந்த பாக்கியம் பெற்றமைக்கு...:)

தேவதைகளும் தேவதூதர்களும்

தேவதைகளும் தேவதூதர்களும்

"எல்லோரும் இப்ப தேவலோகத்தில் இருப்பதாக நினைத்துக்கொள்ளுங்கள் " என ஆரம்பமாகிறது 2-6 வயது பிள்ளைகளின் கிறுஸ்மஸ் திருநாள் கொண்டாட்டம்..மகன் படிக்கும் பள்ளியில்..மொத்தம் மேடையில் 100 குழந்தைகள்


எல்லா குழந்தைகளுக்கும் தேவதை போல் இறக்கை கட்டி, தலையில் கிரீடம் , வட்டம் வைத்து சிமிக்கிகள் ஜொலிக்க வெண்ணிற ஆடையில் வெண்பஞ்சு மேகங்கள் சூழ திரை விலகியதும் .......சொல்ல வார்த்தைகள் இல்லை... அந்தப்பிஞ்சுகளின் சிரிப்பும், கண்களில் ஒளிவிடும் நட்சத்திரங்களும், அவர்களின் சின்ன சின்ன குசும்புச்சேட்டைகளும்,

தங்கள் உடுப்புகளை புதிதாக பார்த்துக்கொள்வதும், தலையில் உள்ள கிரீடத்தை, ஏதோ பாரமாக இருப்பதாக கண்ணை உருட்டி பார்ப்பதும்....


விடுமுறை எடுத்து எல்ல பெற்றோரும் தம் மழலையினை காண வந்தார்கள் அனேகமாக...
அதுவரை ஆசிரியர் கைபிடித்து ஒழுங்கா இருந்த சில குழந்தைகள் பெற்றோரை பார்த்ததும், மேடையிலிருந்து " அம்மா, , அப்பா" என கத்துவதும், " ஐ. லவ் யூ " சொல்லுவதும், சில சின்ன குழந்தைகள் மட்டும் "ஓ " வென அழுவதும், நம் கண்ணில் ஆனந்த கண்ணீர் வரவழைக்கும் காட்சி...


குழந்தை ஏசுவின் தகப்பனாக நடித்த பையன் தலையில் கைவைத்து மிக சாவகாசமாக கொட்டாவி விட்டுக்கொண்டது பார்ப்பவர்களுக்கு சிரிப்பை வரவழைத்தது..அதேபோல் ராஜா தன் கையிலுள்ள பரிசு பொருளை அப்படியும் இப்படியும் பார்த்துகொண்டதும்...:))



என் மகனும் வந்தார், ஒரு சின்ன அங்கியை போட்டுக்கொண்டு கையில்

ஆட்டுகுட்டி பொம்மையோடு குழந்தை ஏசுவை பார்க்க... அவன் வகுப்பு பசங்களெல்லாம் ஆட்டுமேயர்களாய்...


என்னையும் பார்த்துவிட்டான்... இப்ப பாட்டு சத்தமாய் , தனி குரலில் தொண்டை கிழிய கத்தி பாடுகிறான் உற்சாகமாய்... ஆட்டத்தோடு....பாடல் முடிந்ததும் அங்கிருந்தே அறிவிப்பும் செய்கிறான்.." அம்மா ..போகாதே.. நானும் வாரேன் உங்கூட..."
சொல்லியபடியே கிளம்பவும் தயாரானான்..

(எல்லாம் முடிந்ததும் அவனை பள்ளியில் விட்டுவிட்டு நான் அலுவல் செல்லலாம் என்றால் ஒரே அழுகை..தானும் வருவதாக... ஆளுக்கு முந்தி காரில் ஏறியாச்சு...

அப்புரம் வீட்டுக்கு கூட்டி வந்தாச்சு..)
யாருக்கும் தமிழ் தெரியலை... கிட்டத்தட்ட 19 நாட்டு மொழி பேசுபவர்கள்...

புன்னகையும் ஆங்கிலமும் பொதுமொழி...


எல்லா தேவைதைகளும் அவரவர் பெற்றோர் இடுப்பிலும் தோளிலும் அமர்ந்துகொண்டு, வாய்நிறய சாக்லேட் வடித்துகொண்டு .....அந்த சாக்லேட் வாயோடு ஆசிரியருக்கு முத்தம் கொடுத்து விடைபெற்று.... கையில் நிறய கைகொள்ளாத பரிசோடு, வாய்நிறய சிரிப்போடு...கண்கொள்ளா காட்சி...

ஆசிரியர்களையும் அவர்கள் பொறுமையையும் கண்டிப்பா போற்றியாகணும்...

மேடையில் ஒழுங்குபடுத்தி நிற்கவைத்துவிட்டு திரும்புவதற்குள் மாறி மாறி நின்று இஷ்டப்படி விளையாடிக்கொண்டிருந்தார்கள்.. அவர்களும் குழந்தைகள் போலவே தேவதையாக வெள்ளை உடுப்பில்...சில குழந்தைகள் சேட்டை தாங்காமல் தூக்கி வைத்திருந்தார்கள்.. பாவம்...


கேமராக்கள் வெளிச்ச வெள்ளத்தை பாய்த்துகொண்டிருக்க, பாட்டுகள் பலருக்கு நடனத்தை வரவழைக்க..,


உண்மையிலேயே தேவலோகத்தை விட்டு வெளிவர மனசில்லை..அவர்களோடு நாமும் ஒரு குழந்தையானது மிக நல்ல அனுபவம்...
+++++++++++++++++++++++++